พอกันทีกับความผิดพลาดเดิมๆ ด้วยการสร้างโมเดล Machine Learning ด้วยฟีเจอร์ทั้งหมดที่มี!
จริงอยู่ที่มีโลกแห่งความเป็นจริงในปัจจุบัน ข้อมูลนั้นหาได้ง่ายมาก เมื่อเราสนใจเรื่องใดเรื่องนึง ก็มักจะมีข้อมูลที่เกี่ยวข้องอยู่นับไม่ถ้วน ส่งผลให้เมื่อเราทำการเก็บข้อมูลเพื่อนำมาใช้ในการสร้างโมเดล Machine Learning ด้าต้าของเราก็จะมีจำนวน คอลัมน์ หรือ ฟิลด์ ที่เกี่ยวข้ออยู่มากมายนั่นเอง การมีคอลัมน์มาก หมายถึง เรามี information ที่ใช้ในการอธิบายข้อมูลมากขึ้น สามารถอธิบายข้อมูลได้ละเอียดขึ้น มีมิติในการมองข้อมูลมากขึ้น ลักษณะแบบนี้ ฟังดูดีกันใช่มั้ยคะ? แต่มันจะดีสำหรับเจ้า Machine Learning ในการเรียนรู้รึเปล่า? ตอบได้เลยว่า “ไม่ดี” ค่ะ การมีฟีเจอร์เยอะแยะมากมาย มีโอกาสเกิดการซ้ำซ้อนกันได้สูง (Redundant Features) หรือ ฟีเจอร์บางตัวแทบจะไม่มีความสัมพันธ์ (Irrelevant Features) กับสิ่งที่เราทำนายเลยด้วยซ้ำ เจ้าความซ้ำซ้อน และ ความไม่เกี่ยวข้อง ตัวนี้เอง ที่ก่อให้เกิดผลเสียต่อการเรียนรู้ของโมเดล Machine Learning โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในกรณีที่จำนวนข้อมูลมีจำกัด (มีจำนวนแถวข้อมูลน้อย ในขณะที่มีจำนวนคอลัมน์เยอะ) ดังนั้น ในการสร้างโมเดล Machine Learning นั้น เราไม่นิยมโยนฟีเจอร์ที่มีอยู่ทั้งหมดมาใช้งานตู้มเดียวเลย เนื่องด้วย … Continue reading พอกันทีกับความผิดพลาดเดิมๆ ด้วยการสร้างโมเดล Machine Learning ด้วยฟีเจอร์ทั้งหมดที่มี!
